#NanoTube #Fictie #NanoDoc

Je vindt dat de dokter verantwoordelijk is voor de patiënt zijn gezondheid. Logisch, want daar is de dokter voor opgeleid. De dokter had nooit NanoDocs moeten toedienen; hij had zijn patiënt zelf in de gaten moeten houden. Niemand kan dat beter dan de dokter.

Dokter de Witt is geschokt als hij hoort wat er met zijn patiënt, Pepijn, is gebeurd. Maar of hij zichzelf verantwoordelijk houdt voor Pepijns dood …?

Dokter de Witt is een drukbezet man. Als huisarts ziet hij ontzettend veel patiënten. Sommigen komen regelmatig op zijn spreekuur met klachten die niet zijn te herleiden naar een daadwerkelijke aandoening.
Pepijn is een van deze patiënten. Ondanks dat dokter de Witt gelooft in een dokter die ten alle tijden paraat staat voor zijn patiënten en hij het liefst altijd iedereen zou willen ontvangen, hebben bezuinigingen in het gezondheidscentrum waar hij werkt ertoe geleid dat de werkdruk op zijn praktijk de laatste tijd enorm is toegenomen.

Om te voorkomen dat Dokter de Witt geen tijd meer heeft om de werkelijk problematische gevallen te kunnen behandelen of doorverwijzen, heeft hij besloten gebruik te maken van de nanotechnologie die sinds kort op de markt is. Hierdoor kunnen patiënten op afstand in de gaten gehouden worden en wordt er een noodsignaal verstuurd als er iets misgaat in het lichaam van de patiënt. Op deze manier voelen zijn patiënten zich op hun gemak gesteld en heeft dokter de Witt tijd om zich met iedereen die echt ziek is bezig te houden.

Daar komt bij dat dokter de Witt op de hoogte is van Pepijns levensstijl en daar serieuze vraagtekens bij zet. Het is echter niet aan hem om Pepijn te vertellen wat hij wel en niet mag doen, zo vindt hij en dus lijkt de nanotechnologie een ideale uitkomst.

> Maar had de dokter wel tijd om zijn patiënt in de gaten te houden? En moeten we meer geld uittrekken voor medische zorg? Ook als de patiënt een ongezonde levensstijl heeft?

Fred van der Wiel is de medewerker van de meldkamer die dienst had op de avond van Pepijns dood. Fred is geschokt door het voorval, maar of hij zichzelf verantwoordelijk moet houden?

Fred is 52 en werkt sinds een paar jaar bij de meldkamer van NanoMediTech in Amsterdam. Fred is als 50 jarige ontslagen bij de verzekeringsmaatschappij waar hij een goede baan had als projectmanager. Na twee jaar zoeken naar werk op zijn eigen niveau was Fred het thuiszitten zo zat dat hij alles aanpakte wat op zijn weg kwam. Zo werkt hij inmiddels alweer een paar maanden op de meldkamer van NanoMediTech.

Na een korte opleiding over de software die gebruikt wordt in meldkamer is Fred al snel nachtdiensten gaan draaien. Al snel is Fred erachter gekomen dat zeker de helft van de meldingen die op zijn scherm verschijnen niet kloppen. De meeste noodoproepen zijn gebaseerd op foutieve metingen of een storing in de computer. Desalniettemin meldt Fred elk noodsignaal netjes bij het team van medisch specialisten dat de waarden vervolgens analyseert en vervolgens een ambulance stuurt of besluit dat er geen actie hoeft worden ondernomen.

Na een aantal dagen krijgt hij steeds vaker op norse toon van het medische team te horen dat hij zelf ook wel had kunnen zien dat dit een noodsignaal gebaseerd was op foutieve metingen. Daardoor wordt Fred voorzichtiger. Hij maakt van tevoren een inschatting hoe betrouwbaar de oproep is en schakelt pas het medische team in als het naar zijn mening een valide signaal is.

Op het moment dat het signaal van Pepijn binnenkwam was het laat. De medische staf zat er een beetje doorheen en Fred wilde ze niet vermoeien met een derde foutieve melding. Is hij  daarom schuldig aan Pepijns dood?

> Maar is het wel verstandig om bij ieder signaal alarm te slaan? De man in de meldkamer vertrouwde niet blind op het systeem, en dat is soms niet verkeerd. Als de technologie niet 100% betrouwbaar blijkt te zijn, moest de man in de meldkamer dan niet een eigen inschatting maken? En was deze man daartoe wel voldoende opgeleid?

Na de dood van de patiënt, hij heet Pepijn, wordt er een onderzoek gestart naar de nanotechnologie die gebruikt wordt voor het monitoren van patiënten.

De nanotechnologie die gebruikt werd om Pepijn te monitoren is afkomstig uit Japan. De techniek is daar ontwikkeld door een ensemble aan experts en gemaakt in een fabriek waar honderden mensen werken. Ergens tussen de tekentafel en het inspuiten van de nanobots in het lichaam van een patiënt kunnen er honderden dingen misgaan. De nanobots zijn fragiel en zelfs de beschermende gel waarin ze vervoerd worden kan geen 100% garantie geven dat de techniek werkt op het moment dat zij wordt ingezet. Hetzelfde geldt voor de computer waarachter de meldkamermedewerker zit of de software die daar op draait of zelfs het energienet van de stad.

Zelfs als te achterhalen valt dat het daadwerkelijk een fout in de nanobots, of in het monitoringsysteem is geweest die Pepijn zijn leven heeft gekost, valt nog moeilijk een schuldige aan te wijzen; is het degene die de controle in de fabriek in Japan uitvoerde? Is het de chauffeur die een slechte dag had en onvoorzichtig reed? Was het de monteur van de monitoringinstallatie die net telefoon kreeg op het moment dat hij het allerlaatste schroefje vastzette? Of de programmeur die last had van een vlieg op zijn kamer op het moment dat hij aan het testen was of zijn software 100% foutloos was?

> Maar kun je “technologie” verantwoordelijk houden precies zoals je mensen op hun verantwoordelijkheid aanspreekt? Of betekent dit dat de ontwerpers dan aansprakelijk zijn? Konden zij dit soort fouten wel uitsluiten? En bestaat er eigenlijk wel zoiets als 100% betrouwbare technologie?

Pepijn, de patiënt, denkt vlak voor zijn dood na over zijn leven. Had hij zijn dood kunnen voorkomen?

Pepijn is een man die van de geneugten van het leven houdt. Hij geniet van een borreltje op zijn tijd, is al jaren verslaafd aan roken en hij houdt van hamburgers. Op het moment dat dokter de Witt hem met nanobots inspoot had Pepijn het idee dat hij veilig was. Dat hij op tijd gered zou worden als het mis zou gaan, diep in zijn lichaam.

Dat gevoel van zekerheid gaf Pepijn het idee dat hij alles kon doen en laten wat hij wilde en dus nam hij het er lekker van. Met alle gevolgen van dien.

Vind je nog steeds dat Pepijn schuldig is?

> Maar hoe kwam Pepijn bij het idee dat hij wel veilig was? Was dat niet de belofte van deze automatische technologie? En was Pepijn wel in staat om te begrijpen hoe de nanodocs in zijn lichaam werken? Was hij wel goed voorgelicht?

> Maar geldt dit ook voor andere ongelukken waarbij techniek een rol speelt, bijvoorbeeld een auto-ongeluk? En kunnen we nooit volledig verantwoordelijkheid nemen voor techniek? Of is die verantwoordelijkheid verdeeld over meerdere personen?